Yapı malzemesi olarak; 

Bağdadi ve Hımış.

Bağdadi tekniğinde ahşap taşıyıcı malzeme üzerine ahşap çıtalar çakılarak yüzey oluşturulmuş olur.Bunlara Bağdadi Çıtası denir.

Hımış teknikte taşıyıcı ahşap malzeme arasında kalan üçgen boşluklar, taş gibi başka bir malzeme ile doldurularak bir yüzey elde edilmiş olur.

Hımış teknikte farklı geometrilerde taşıyıcılar kullanılabilir. Genel karşılaşılan üsluplar;

Muskalı    

Göz Dolması

  

Çıkma altlarında genellikle üç çeşit taşıyıcı kullanılır:

   

   Payanda    

        Eliböğründe (Eğrisel)     

Bindirme (Ankara'da sık görülür)     

Yığma sistemde malzeme taş veya ahşap olabilir. 

Ahşap kullanımında geçme türlerine göre şu sistemler vardır: 

   Kara Boğaz  

       Kertme Boğaz    

Kurt Boğaz 

Çalma Boğaz

Kagir yığma sistemde dış etkilere açık duvarları yağmur ve kar sularından korumak için yapılan eğik ya da yuvarlak bölüme Harpuşta denir.

Diğer bazı terimler;

Serender: Karadeniz'de yüksek serin havadar mekanlar, evin dışına yapılır.

Şişik saçakaltı kaplama: Karadeniz'de çatılar uçmasın diye kullanılan bir eleman.

Revzen: Pencere üstü renkli tepe penceresi, genelde varlıklı ailelerin evinde görülür. Dini mekanlarda da rastlanır. 

Kuzulu kapı: Çift kanatlı kapılardır, biri insan ölçeğinde günlük kullanım için, diğeri büyük at arabası gibi büyük taşıtlar için.

Sergah: Ankara'da sofaya verilen ad.

Muşgana: Beypazarı'nda tavan bölümü çatıdan yükseltilmiş depolama alanı.

Yıldız köşkü: Genellikle Sivas'da görülen çatıdan yükseltilmiş yıldız planlı mekan.

Tembel deliği: Duvarda nişler.

15 gün bir ekip çalışır ve sonuç :)

GRUP DOSYASI

BİREYSEL DOSYA

HARİTA ÇIKARMA

...Şaheserler meydana getiren eski san'atkarlarımızın san'atlarını icra etmekle tatmin olup yazmaya lüzum görmedikleri, bugün umumun kabul ettiği bir gerçektir. İster tevazudan, ister ebed-müddet vasfı verilen bir devletin san'atının da ebedi olacağı inancından gelmiş olsun, kendileri için bir mahviyet ifadesi, bir meziyet sayılabilecek olan bu husus, milli kültürümüz için büyük bir kayıp teşkil etmiştir. İnsanoğlunun, hiçbir şeyin ebedi olmayacağını bilmesi gerekir. Seneler, asırlar, devirler gelip geçer ve unutulmaz zannedilen şeyleri siler götürür. Türk çiniciğinin ana renklerinden biri olan domates kırmızısının nasıl yapıldığı, terkibinin ne olduğu yazıya geçmediği için bugün meçhuldür. Bu kabilden daha neler neler gelecek nesillere aktarılmadan nisyan bulutları arkasında kaybolup gitmiştir ve bu husus, maalesef bizim eski san'at, kültür ve medeniyetimizin hazin kaderi olmuştur. Bugün bizlere düşen vazife "Ölen ölmüş, kalan sağlar bizimdir." diyen şair misali bu kaderi değiştirmektir... 

Asırlar boyu çok geniş bir alana yayılmış olan Türk boylarının uzun yıllar farklı toplum ve medeniyetlerle yapmış oldukları çeşitli sanat ilişkileri nedeniyle bugün Türk bezeme sanatlarında kullanılan motifler hayli zengin bir kültür medeniyetine sahiptir. Türkler bulundukları kültürün sanatlarından etkilendikleri kadar sanat anlayışlarının da tesiri altında mahalli süsleme yön vererek yeni ve değişik üslupların doğmasına neden olmuştur. Hun, Göktürk, Selçuklu, İlhanlı, Timurlu ve Osmanlı dönemini içeren hayli uzun bir süre içerisinde pek çok sanat eserinin meydana getirildiği görülmektedir. 

Süslemenin ana unsurlarından olan motiflerin büyük bir özellik taşıdığı ve bezeme sanatının temelini teşkil ettiği görülür. Motifler kültür ve sanat alnında çoğu kez toplulukların, gelenek ve göreneklerin, zevk, anlayış ve inançların ifadesidir. Bu kavramlar kendi içerisinde gelişip üsluplaşarak o milletin sanat simgesi ve temsilcisi olmuşlardır.

Anadolu Selçuklu Devleti'nden itibaren meydana getirilen sanat eserlerinin bütün ürünlerinde etkili bir üslup anlayışı dikkati çeker. Kullanılan motifler arasında Uzak doğu kökenli hatai ve rumiler Selçuklulardan itibaren bütün Osmanlı süsleme sanatının son dönemlerine kadar devamlı uygulanan klasik süsleme motifleridir. Bunların yanında yine Selçuklularda bolca kullanılan geometrik motiflerin yanında geçmelerin de 15. ve 17. yy Osmanlı süslemelerinde önemli bir yeri vardır. 15. yy sonlarına doğru Çin bulutu ve Çin temai bütün bezeme ürünlerinde kendini gösterir. İlk örneklerini Uygur klasiklerinde gördüğümüz ve Selçuklularda bolca kullanılan münhaninin 15. yy'dan sonra ortadan kalktığı görülür. 16. yy'ın ilk yarısında hatai denilen çiçek ve yaprakların değişik yorumlar altında ele alınarak saz yolu uslübünu meydana getirdiği görülür. 16. yy ortalarına doğru sanat nakkaşlarından müzehhip Kara Memi tarafından meydana getirilen gözlemci natüralist bir üslup altında yapılan pek çok eser Osmanlı sanatının en parlak dönemidir. Türk sanatında Batı etkisi 17. yy ortalarında kendini gösterir. Klasik motiflerin bu dönemde giderek özelliklerini kaybettiği görülür. Süsleme anlamında bir yandan eski motifler kullanılırken bir taraftan natüralist anlamda değerlendirilen çiçek buketlerine yer verilmeye başlanır. 18. yy'da bu etki giderek artmış ve yerel tesirlerin altında Türk rokokosu adı verilen yepyeni bir süsleme tarzı meydana gelmiştir. Bu üslupta çiçek ve yapraklarından oluşan çelenk biçiminde süslemeler, kurdele ve fiyonklarla bezeli gül sepetleri çoğunluktadır. Bu dönemde bezeme dünyasına zeytin, meşe, defne ve maydanoz yaprakları gibi yepyeni motif türlerinin girdiği dikkati çeker. 19. yy sonlarına doğru tekrar klasik motiflerin kullanıldığı eski düzenleme tarzına uygun çalışmaların yapılmasında gayret gösterilmişse de bunda başarılı olunamamış ve Türk-Osmanlı bezeme sanatının neo-klasik denilen akım ile son yıllara kadar uzanan bir duraklama dönemine girmiştir...